مشاور

  • خانه 

آداب فرزند یروری

04 شهریور 1397 توسط پري كرمي

بچه ها را وارد فضای رقابت و مسابقه نکنید. سعی کنید بچه ها از فرایند لذت ببرند. بچه ها باید فرایند محور باشند.نه نتیجه محور.نتیجه محوری بعد از20 سالگی باید باشد.

مهم نیست بچه ها چه نتیجه ای می گیرند آنها یک سال درس می خوانند یک هفته امتحان می دهند،ممکن است بچه در این یک هفته مریض شود و نتواند امتحان بدهد و امسال رفوزه شود.خب شد که شد. این بچه باید به خاطر یک سال تلاشش تایید و تشویق شود.نه به خاطرنتیجه اش.

 نظر دهید »

تربیت کودک را از نوزادی آغاز کنید!

29 مرداد 1397 توسط پري كرمي


هنگامی که کودک یک ساله برای آب نبات جیغ می‌کشد یا غذای خود را از داخل بشقاب بیرون پرت می‌کند، کمی برای والدین سخت است که بدانند چه رفتاری باید با او داشته باشند.
برترین ها: هیچ گاه برای تربیت کودک زود نیست. این موجودات دوست داشتنی بسیار باهوش هستند و از همان ابتدا همه چیز را به خوبی درک و ضبط می کنند.

از همان نوزادی برای تربیت دست به کار شوید!

سنش برای تربیت کم است؟

هنگامی که کودک یک ساله برای آب نبات جیغ می کشد یا غذای خود را از داخل بشقاب بیرون پرت می کند، کمی برای والدین سخت است که بدانند چه رفتاری باید با او داشته باشند. در ضمن، شاید تصور شود هنوز سن کودک خیلی کم است و نمی توان او را تنبیه کرد.

اما این طور نیست. وقتی با زبان خوش نمی توان مسایلی را به کودک یاد داد شاید بهتر باشد به کودک خوب و بد را توضیح دهید. والدین اغلب تربیت را با تنبیه اشتباه می گیرند اما اصل تربیت بر آموزش استوار است. در مورد تربیت کودک یک ساله، والدین باید محدودیت ها را به او آموزش دهند. با همین استراتژی های ساده می توانید کودک را به سمت داشتن رفتار صحیح و پسندیده هدایت کنید.


سرگرمی های مختلف را امتحان کنید

هنگامی که عصبانی می شوید و می خواهید سر کودک خود برای کار اشتباهی که مرتکب شده است، داد بزنید، خود را کنترل کنید زیرا این کار باعث لجبازی و ناراحتی بیشتر کودک می شود.

در عوض، سریع و با آرامش او را به انجام کار مورد علاقه اش تشویق کنید. به طور مثال، اگر کودک دوست دارد از دسته های مبل بالا برود، به جای داد زدن، او را روی زمین بگذارید و با اسباب بازی با هم بازی کنید یا برایش کتاب بخوانید. این کار نه تنها مانع از انجام کارهای اشتباه کودک می شود، بلکه به او می فهماند برخی کارها را نباید انجام داد.


روی حرف خود بمانید

اگر به کودک گفته اید که حق ندارد پیش از شام یا ناهار بیسکوئیت یا هله هوله بخورد، نباید هرگز، حتی وقتی زیاد گریه و پافشاری می کند به او اجازه این کار را بدهید. اگر فقط یکبار این کار را بکنید، او این مساله را یاد می گیرد و همیشه با جیغ و گریه می خواهد حرفش را به کرسی بنشاند.

برای تربیت کودک باید همیشه روی حرف و نظر خود بمانید. این مساله را باید پدرها نیز رعایت کنند و همیشه همگام با مادر در مسیر تربیت کودک پیش بروند. اینکه پدر یک حرفی بزند و مادر چیز دیگری بگوید فقط باعث سردرگمی کودک می شود و نمی فهمد قانون خانه چیست.


تا حد امکان مثبت باشید

اینکه همیشه به کودک «نه» بگویید پس از مدتی دیگر از شما حساب نخواهد برد. یا بدتر از آن، خودش هم از این واژه برای انجام ندادن کارهای که نمی خواهد استفاده خواهد کرد. «نه» را همه جا خرج نکنید. آن را برای مواقع واقعا ضروری و بی خطر ذخیره کنید. به طور مثال، هنگامی که کودک به سمت در فر روشن می رود باید سریعا و با صدای قوی «نه» بگویید.

اما در مواردی که خطری ندارند لازم نیست مدام «نه» بگویید. به طور مثال، به جای اینکه بگویید: نه! نباید کفش هایت را در ماشین در بیاوری. بگویید: تا وقتی به خانه برسیم آن را در پای خود نگه دار، بعد از می توانی بدون کفش راه بروی.


روش کار را به او آموزش دهید

کودکان بیشتر به کارهایی که انجام می دهید توجه دارند تا حرف هایی که به آنها می زنید. بیشترین چیزهایی که یاد می گیرند نیز از تقلید کارهای بزرگ تر ها است. بنابراین، در کنار آموزش های کلامی برخی کارهایی که می خواهید انجام دهد را در مقابل او انجام دهید. به طور مثال، اگر فرزندتان با دیگر بچه های مهد بدفتاری می کند، یکی از آن بچه ها را با مهربانی در آغوش بکشید. به این ترتیب، کودک نیز یاد می گیرد بقیه بچه ها را آرام بغل کند. یا اگر برایش سخت است شب ها مسواک بزند، با هم و همزمان مسواک بزنید تا برایش هیجان انگیز نیز باشد.


رفتارهای خوب او را تحسین کنید

گاهی مواقع، رفتارهای بد کودکان به این دلیل است که مهارت ارتباط برقرار کردن با دیگران را بلد نیستند و می خواهند به هر طریقی توجه شما را جلب کنند. به همین دلیل، بسیار مهم است هنگامی که کودک کار خوبی انجام می دهد، او را تحسین و تشویق کنید. به این ترتیب، به او می آموزید رفتارهای خوب بیشتر نظرتان را جلب می کنند.

 نظر دهید »

روابط زوجین با والدین

24 مرداد 1397 توسط پري كرمي

همانطور که ما از بودن با همسرمان لذت می‌بریم، باید از رفت‌وآمد با اقوام خود و همسرمان نیز لذت ببریم؛ چرا که آن‌ها بخشی از زندگی ما هستند. ما موجودی اجتماعی با نیازهایی از جنس ارتباط و علاقه اجتماعی هستیم و اگر به این نیازها پاسخ ندهیم، آرامش را تجربه نخواهیم کرد.

ناراحتی و عصبانیت در زمان قهر و قطع ارتباط با اطرافیان همیشه مربوط به احساس تنفر، دعوا یا دخالت آن‌ها در امور خانوادگی ما نمی‌شود، بلکه بخشی از آن به احساس تنهایی ما برمی‌گردد.

چه بخواهیم و چه نخواهیم، فرزند ما عقاید خود را درباره پدربزرگ و مادربزرگ‌هایش از ما می‌گیرد. او پیش از این که واقعا بتواند و بکوشد که مردم را بشناسد، قوم و خویش‌های خود را با صفت‌های مختلفی چون؛ مقدس، مهربان، شیطان، خسیس، بی‌خود، احمق و… می‌شناسد؛ یعنی آن طور که معرفی شده‌اند.
او پدربزرگ و مادربزرگ‌هایش را از دریچه چشم پدر و مادرش می‌نگرد و اگر این معرفی‌ها درست انجام نشده باشند، مشکلات بسیار جدی برای او به وجود خواهند آورد و مانع شناخت و ارتباط اجتماعی او در آینده خواهند شد.
بنایراین بخش مهمی از تربیت فرزندان ما در آینده، در گروی مدیریت روابط ما با خانواده‌های والدینمان است.

 نظر دهید »

بازی درمانی کودک

13 مرداد 1397 توسط پري كرمي

بازی درمانی یک تعامل کمکی بین کودک و بزرگسال آموزش دیده است که از طریق ارتباط نمادین در بازی ،در جست و جوی راه‌هایی برای کاهش اشفتگی هیجانی کودک است.به طوری که کودک در طی تعاملات بین فردی با درمانگر،پذیرش، تخلیه هیجانی، کاهش اثرات رنج اور، جهت دهی مجدد تکانه ها و تجربه هیجانی تصحیح شده را تجربه می کند (محمداسماعیل، ۱۳۸۸).

هدف از بازی درمانی ایجاد یک محیط صمیمانه و راحت است تا کودک بتواند در هنگام درمان از توانایی های خود در حل مشکلات بهره بگیرد.بازی درمانگر بدون توجه به ارزش ها و رفتار های پذیزفته شده کودک را درک می کند .او با منعکس کردن ان چه که کودک می گوید،افکار و احساسات وی را اصلاح می کند.بر اساس این واقعیت ،بازی به وسیله ای تبدیل می شود که کودک می تواند از طریق ان ،به ضمیر ناخود اگاه خود بپردازد و احساسات ،ترس ها و نگرانی های خود را ابراز نماید (انگجی و عسگری، ۱۳۸۵)

بازی درمانی روشی است که به وسیله آن، ابزارهای طبیعی بیان حالت کودک، یعنی بازی، به­عنوان روش درمانی وی به کار گرفته می شوند تا به کودک، کمک کند تا فشارهای احساسی خویش را تحت کنترل قرار دهد. همچنین تکنیک های بازی درمانی در مورد کودکان سه تا هشت ساله به کار  میرود که مشکلات خانوادگی (مانند طلاق والدین) دارند، ناخن م یجوند، دچار شب ادراریاند، اختلال رفتاری دارند، بیش- فعال اند، در روابط گروهی موفق نیستند و یا قربانی سوء استفاده از کودکان شده اند. این نوع درمان در مورد تعلیم وتربیت کودکان استثنایی نیز از جایگاه ویژهای برخوردار است.(محمداسماعیل، ۱۳۸۸)

کودک درزندگی روزانه نیازمند است که خود را از نگرانی­هایی که فشار محیط در او ایجاد می­کند رها سازد. بازی بهترین وسیله ای است که او را در رسیدن به این هدف از راه تغییر عواطف کمک می کند. کودک می­تواند احتیاجات و امیال سرکوفته خود را از راه بازیهای گوناگون ارضا کند. همچنین بازی او را قادر می­سازد که نقشه­هایی را برای حل مسایل خود طرح کند که در تامین بهداشت روانی تاثیر بسزایی دارد    (قزوینی ­نژاد، ۱۳۸۷).

در بازی‌درمانی کلاسیک که در یک اتاق بازی با ابعاد معمولی اجرا می‌شود و در آن انواع اسباب‌بازی‌ها و وسایل هنری وجود دارد، درمانگر سعی می‌کند رابطه گرم و صمیمانه‌ای با کودک برقرار کند. وی کودک را همانگونه که هست می‌پذیرد و به او اجازه می‌دهد ابتکار عمل را به دست گیرد و سعی نمی‌کند وی را تغییر دهد یا مداخله خاصی انجام دهد و به بازی‌های کودک خط بدهد. درمانگر جوی توأم با احساس امنیت و سهل‌گیری ایجاد می‌کند تا کودک خیلی راحت خودش را ابراز نماید. وی احساسات کودک را می‌پذیرد و آن را به گونه‌ای منعکس می‌کند تا خودشناسی کودک افزایش یابد. درمانگر به جای “کمک” به کودکان در حل مسایل به آنها اجازه می‌دهد مسایل خود را به روش خویش حل کنند. وی فقط محدوده‌ها را مشخص می‌کند و به آنها کمک می‌کند مسئولیت‌پذیر باشند. در بازی‌درمانی کلاسیک، اعتقاد بر این است که این نحوه رفتار درمانگر، گرایش طبیعی کودک به کمال را افزایش می‌دهد. در این نوع بازی‌درمانی، بیشتر بر رابطه و تقویت گرایش طبیعی کودکان تأکید می‌شود تا بر هدف‌های درمانبخش. اما هدف‌های کلی بازی‌درمانی کلاسیک عبارتند از:

تقویت عزت نفس کودکان
مسئولیت‌پذیری
خودپذیری
احساس اقتدار و خودفرمانی
مقبولیت اجتماعی (زارع و احمدی، ۱۳۸۶).

 نظر دهید »

10 نکته برای آداب دستور دادن صحیح به فرزندان

10 مرداد 1397 توسط پري كرمي


۱. دستور باید محترمانه و امری باشد: «علی جان! لطفا بشین»، «لطفا آروم صحبت کن»


۲. رفتار مثبت را در جمله ای کوتاه و مثبت بگویید. این جمله های منفی اشتباه هستند: «جیغ نزن»، «غذاتو نریز روی زمین».

 

۳. با جمله پرسشی، دستور ندهید وگرنه حتما با نافرمانی مواجه خواهید شد. جمله باید امری باشد مثلا معلوم است که سوالی مثل «دلت می خواهد بروی مسواک بزنی؟» جوابش نه است! بنابراین بگویید: «عزیزم! برو مسواک بزن وقت مسواکه.»


۴. بیش از حد دستور ندهید؛ فقط در مواقع ضروری با جمله امری کوتاه خواسته تان را بگویید وگرنه به بچه پیام می دهید دستورات شما لازم الاجرا نیست. برخی والدین مانند صدای سوتی آزاردهنده که همواره در هیاهوی پس زمینه خانه شنیده می شود، مدام دارند دستور می دهند و بچه ها به این صدای سوت یکنواخت عادت می کنند و هیچ تقصیری ندارند اگر دستورات آنها را اجرا نمی کنند.


۵. دستوری بدهید که اجرای آن در حد توان کودکتان باشد. والدی که دستورهای سخت که در توان بچه نیست می دهد، درواقع یک والد آگاه و مادر یا پدر کافی نیست زیرا باید توانایی کودکمان را به عنوان یک آدم منحصربفرد در نظر بگیریم نه اینکه بگوییم هر بچه

۶ ساله ای می تواند فلان کار را انجام دهد. اگر دستور سخت می دهید، باید دو پیامد متصور باشید؛ یا بچه از آن سرپیچی می کند یا با وجود همه تلاشش از پس انجام کار برنمی آید که این نیز به مرور زمان به اعتمادبه نفس بچه صدمه می زند چون خود را ناتوان می یابد.


۶. دستور باید عادلانه باشد.


۷. اگر تا حالا اهل دستور دادن نبوده اید، با دستورات کوتاه کاملا بجا شروع کنید. یادتان باشد دستور باید در زمان مناسب داده شود. فکر کنید بچه از صبح منتظر بوده کارتن دلخواهش پخش شود و درست همان لحظه شما بگویید: «پاشو یک بسته نان بخر!» یا «سطل زباله رو ببر پایین!» مسلم است که می گوید نه و سرپیچی می کند. در این مورد شما مقصر هستید که دستور را در زمان نامناسب داده اید.


۸. دستوری که قابل پیگیری نیست، ندهید. شما در آشپزخانه مشغول کارید و به بچه دستور می دهید: «بستنی ات را تمیز بخور!» مدتی بعد می آیید و می بینید همه بستنی را روی زمین ریخته است.اینجا که امکان نظارت مستقیم و پیگیری نداشته اید، دستور دادن غلط بوده است.


۹. دستورات مبهم ندهید. بچه ها معنای کنایه را نمی فهمند. آنها تفکر عینی دارند. مثلا اگر لیوان شیر را به او بدهید و بگویید: «ببینم می تونی بریزی زمین یا نه!» کاملا غلط است و بچه قطعا منظور واقعی شما را نمی فهمد.


۱۰. دستور نباید با آزار هیجانی کودک همراه باشد. به کار بردن جمله هایی مثل: «با این غذا خوردنت یک روز دق می کنم. درست بخور!» یا «پدرت سکته می کند با این نمره هات؛ درس بخوان!» اشتباه است. گاهی هم بلافاصله بعد از اینکه بچه را دعوا کردید و او هنوز تغییرات هیجانی دارد، شروع می کنید به دستور دادن! صدور این دستورها هم عادلانه نیست و ضمنا در زمان نامناسب صادر شده اند و علاوه بر این، همراه با آزار هیجانی بچه ها هستند. پس نباید انتظار اجرای آنها را داشته باشید.

 دکتر میترا حکیم‌شوشتری

فوق‌تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران

 نظر دهید »
  • 1
  • ...
  • 11
  • 12
  • 13
  • ...
  • 14
  • ...
  • 15
  • 16
  • 17
  • ...
  • 18
  • ...
  • 19
  • 20
  • 21
  • ...
  • 23
آذر 1404
شن یک دو سه چهار پنج جم
 << <   > >>
1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30          

مشاور

جستجو

موضوعات

  • همه
  • آداب معاشرت
  • بدون موضوع
  • تربیت کودک
  • چگونه به فرزندان خود عزت نفس دهیم ؟

فیدهای XML

  • RSS 2.0: مطالب, نظرات
  • Atom: مطالب, نظرات
  • RDF: مطالب, نظرات
  • RSS 0.92: مطالب, نظرات
  • _sitemap: مطالب, نظرات
RSS چیست؟
  • کوثربلاگ سرویس وبلاگ نویسی بانوان
  • تماس